Μάχομαι την υποκρισία...

Ο Θεόφιλος ζωγράφισε μια ζωή από μεράκι, για ένα κομμάτι ψωμί και ένα καταφύγιο μέσα στο κοίλος ενός δένδρου. Έστω και αν κατάλαβαν την μεγάλη αξία του, άλλοι ήταν αυτοί που επωφελήθηκαν μαζεύοντας τα έργα του όσο ήταν στην ζωή, τότε όταν τον άφησαν σαν καλοί προστάτες να ζήσει σε αυτές τις συνθήκες. Για να πουλήσουν χρυσά τα έργα του, μετά το θάνατο του. Βεβαίως και η σκέψη με πάει σε αρκετούς άλλους που, ο καθένας προικισμένο σε άλλο τομέα, άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Όπως και σε αυτούς που τους εκμεταλλεύονταν μετά θανάτου, διαστρεβλώνοντας κατά περίπτωση τα λόγια τους, για προσωπικό κέρδος. Σκέπτομαι έναν Van Gogh, έναν Che Guevara, έναν Gandhi, έναν Giordano Bruno… έως και έναν Ιησού Χριστό, γιατί όχι; …Διότι με τον διάβολο ΔΕΝ διαπραγματεύεσαι.

Ήταν αδιαπραγμάτευτοι σε αυτό που έκαναν, σε αυτά που πίστεψαν, σε αυτά που έλεγαν, αλλά πάνω απ’ όλα σε αυτά που έπρατταν. Με “παρρησία” αρκετοί συνεχίζουν με μεγάλη υποκρισία να μιλάνε για τα ιδεώδη, να σφετερίζουν, να διχάζουν, να εκμεταλλεύουν. Γιατί τους το επιτρέπει ο ανθρωπάκος που κρύβουμε μέσα μας, αυτός ο μικρός διαβολάκος που μας λέει ότι φάμε, ότι πιούμε και άντε και να ανάψουμε και ένα κερί για άφεση αμαρτιών, εις ονόματος όποιας θρησκείας που έτυχε ο καθένας πάνω στην γη, εις ονόματος μιας Δημιουργίας που βρίσκεται πολύ πιο πάνω.

Όταν και εφόσον θα μάθετε και ΘΑ ΘΕΛΕΤΕ να προσκυνάτε το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ μεγαλείο της ψυχής, όπου και αν βρίσκεται, θα παραδεχτώ ότι είστε συνοδοιπόροι και σύντροφοι μου, δίχως άλλη διαίρεση η διχασμό. Στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια. Έως τότε μάχομαι την υποκρισία σε όλη της την ποσοτική “μεγαλειότητα” της μέσα στην κοινωνία.