«Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους.» Ελιονορ Ρούσβελτ

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Η κραυγή μιας 11-χρονης από την Υεμένη έχει εξελιχθεί σε ένα σύμβολο για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών

«Αν με παντρέψετε, θα αυτοκτονήσω». Η κραυγή της 11χρονης Νάντα Αλ-Αχντάλ, που έχει εξελιχθεί σε ένα σύμβολο για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών, κάνει το γύρο του κόσμου...

Η 11χρονη Νάντα Αλ-Αχντάλ από την Υεμένη καταγγέλλει πως οι γονείς της την αναγκάζουν να παντρευτεί τον άνθρωπο που έχουν επιλέξει για σύζυγό της, μια πολύ συνηθισμένη πρακτική στην περιοχή – σε ορισμένες περιπτώσεις πρόκειται για εμπορία παιδιών - , απειλώντας την πως αν δεν το κάνει θα την σκοτώσουν. «Προτιμώ να πεθάνω, παρά να παντρευτώ» απαντάει και αναφέρει πως στην ίδια θέση βρίσκονται πολλά άλλα κορίτσια στη χώρα της.

Η 11χρονη έφυγε από το σπίτι και βρήκε καταφύγιο στο σπίτι του θείου της, ο οποίος μέχρι σήμερα έχει υποστηρίξει την επανάστασή της. Με ένα βίντεο που ανέβασε στο διαδίκτυο μετέφερε το μήνυμά της στην παγκόσμια κοινότητα:

«Δεν έχω ζήσει, δεν έχω μορφωθεί. Δεν έχουν καμία συμπόνια; Προτιμώ να είναι νεκρή, προτιμώ να πεθάνω. Προτιμώ να ζω με το θείο μου παρά με αυτούς τους ανθρώπους. Με απείλησαν ότι θα με σκοτώσουν αν πάω στο θείο μου. Τι είδους άνθρωποι απειλούν έτσι τα παιδιά τους; Θα είναι χαρούμενοι αν με παντρέψουν παρά τη θέλησή μου; Άντε παντρέψτε με και εγώ θα αυτοκτονήσω. Δεν πάω πίσω μαζί τους. Δεν πάω. Σκοτώνουν τα όνειρά μας, σκοτώνουν ό,τι έχουμε μέσα μας. Δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό είναι εγκληματικό, απλά εγκληματικό».

Αρχικά το βίντεο μεταδόθηκε από μέσα ενημέρωσης της Μέσης Ανατολής και στη συνέχεια μεταφράστηκε από το Ινστιτούτο Ερευνών Μέσης Ανατολής στα αγγλικά και διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο.

Όπως αναφέρεται στην Washington Post, μια μελέτη του 2006 από την κυβέρνηση της Υεμένης και τον ΟΗΕ δείχνει πως πάνω από το 50% των κοριτσιών στη χώρα παντρεύονται πριν συμπληρώσουν το 18ο έτος της ηλικίας τους. Μάλιστα 14% των κοριτσιών εξαναγκάζονται σε γάμο με άντρα πολύ μεγαλύτερο τους πριν από την ηλικία των 15 ετών, κάτι που στην Υεμένη είναι απολύτως νόμιμο καθώς δεν έχει τεθεί κάποιο όριο ηλικίας, σύμφωνα με την Washington Post.

Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί τα κορίτσια που παντρεύονται σε αυτές τις ηλικίες αντιμετωπίζουν πολλούς κινδύνους. Ενδεικτικά αναφέρεται πως στις φτωχότερες χώρες οι επιπλοκές κατά την εγκυμοσύνη και τον τοκετό είναι η κύρια αιτία θανάτου για τα κορίτσια ηλικίας 15 έως 19 ετών.

Στην Washington Post αναφέρεται πως τα γενεσιουργά αίτια για το γάμο ανήλικων κοριτσιών καθιστούν πολύ δύσκολη την εξάλειψη του φαινομένου, τόσο στην Υεμένη, όπως και σε άλλες φτωχές χώρες. Η Lauren Wolfe επικεφαλής της εκστρατείας «Women Under Siege» αναφέρει πως σε επαφές που είχε με συριακές κοινότητες προσφύγων αντιλήφθηκε ότι συχνά οι γονείς ήθελαν να παντρέψουν τις κόρες τους ώστε αυτές να έχουν μια ασφάλεια.

Ακόμα και σε περιπτώσεις που ο γάμος ανήλικων κοριτσιών έχει περισσότερο ιδιοτελή κίνητρα είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα της μεγάλης φτώχειας. Όπως και στην περίπτωσης της Νάντα Αλ-Αχντάλ οι γονείς πρόκειται να επωφεληθούν από την πώλησή της.


Παράλληλα σημειώνεται πως ο γάμος ανήλικων κοριτσιών σε καμία περίπτωση δεν περιορίζεται στη Μέση Ανατολή. Σύμφωνα με τη UNICEF πάνω από το 30% των γυναικών ηλικίας 20 έως 24 ετών στον αναπτυσσόμενο κόσμο παντρεύτηκε σε ηλικία μικρότερη των 18 ετών. Στις μεγαλύτερες γυναίκες το ποσοστό αυτό φτάνει έως και στο 50%.

Αδέσποτοι σκύλοι έσωσαν τουρίστα από πνιγμό


Σε τρεις αδέσποτους σκύλους χρωστά τη ζωή του Γερμανός τουρίστας που κινδύνευσε με πνιγμό ενώ έκανε kitesurfing στον κόλπο του Σαν Λορέντζο στο Βιέστε της ιταλικής Φότζια.

Όταν άκουσαν την κραυγή του δύο τετράποδοι άρχισαν να γαβγίζουν δυνατά για να προσελκύσουν την προσοχή των περαστικών και ο τρίτος βούτηξε στο νερό προσπαθώντας να φτάσει τον σέρφερ.

Για τη θεόσταλτη παρέμβαση των τριών σκύλων μιλά σε ανακοίνωσή της η Enpa, η ιταλική εθνική ένωση για την προστασία των ζώων.
«Ακούγοντας τις φωνές του ανθρώπου οι σκύλοι άρχισαν να γαβγίζουν χωρίς διακοπή προσελκύοντας την προσοχή των περαστικών και ένας από αυτούς ρίχτηκε στο νερό προσπαθώντας να φτάσει τον άτυχο σέρφερ» αναφέρει η Enpa.

«Όλα τα σκυλιά, όχι μόνο εκείνα που εκπαιδεύονται στην έρευνα και τη διάσωση αγνοουμένων, αλλά και τα αδέσποτα, είναι σε θέση να εκτελέσουν απίστευτες πράξεις αυταπάρνησης και να επιδείξουν μια ανιδιοτέλεια που δεν συναντάται συχνά μεταξύ των ανθρώπων» τονίζει η Enpa σχολιάζοντας το περιστατικό.

«Εκείνος που δείχνει ενοχλημένος από την παρουσία τους ή τους μεταχειρίζεται ως πρόβλημα, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι κάθε αδέσποτος σκύλος μπορεί να κρύβει μέσα του έναν ήρωα» τονίζει η οργάνωση, όπως αναφέρει στην ηλεκτρονική της πύλη η ιταλική εφημερίδα La Stampa.

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;

Ο Cassan Said Amer λέει μια ιστορία για έναν λέκτορα που ξεκίνησε ένα σεμινάριο κρατώντας ψηλά ένα εικοσαδόλλαρο και ρωτώντας: 
- Ποιος θέλει αυτό το εικοσαδόλλαρο;
Πολλά χέρια υψώθηκαν, αλλά ο λέκτορας είπε:
- Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.
Λυσσασμένα το τσάκισε, και ρώτησε ξανά:
- Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;
Τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα.
- Και αν κάνω αυτό;
Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτσησε  το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα  βρώμικο και τσαλακωμένο. Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.
- Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή - είπε ο λέκτορας. Ό,τι κι αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να είναι ένα εικοσαδόλλαρο. 
Πολλές φορές στις ζωές μας μας τσακίζουν, μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν: αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο.
  PAULO COELHO

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Έτσι ήταν το πρόσωπο του Αποστόλου Παύλου [εικόνες]


Λύση στο μυστήριο για το πώς ήταν στην πραγματικότητα το πρόσωπο του Αποστόλου Παύλου έδωσε μία ομάδα Γερμανών επιστημόνων.
Οι επιστήμονες εργάστηκαν πάνω στις αρχαίες απεικονίσεις του προσώπου του Αποστόλου των Εθνών και δημιούργησε το πρόσωπό του. Σύμφωνα μάλιστα με τους ιδίους βασίστηκαν στην παλαιότερη γνωστή τοιχογραφία του, η οποία βρίσκεται στις κατακόμβες της Αγίας Θέκλας στη Ρώμη, εκκλησία που ανεγέρθη στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες.
paulos

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Καφκικό θρίλερ με έναν ανεκτίμητο λογοτεχνικό θησαυρό

 Στο φως το αρχείο του Φραντς Κάφκα και του εκδότη του

 Μια φιλοχρήματη και ιδιότροπη γηραιά κυρία είχε κληρονομήσει τα σπάνια έγγραφα και τα είχε κρύψει σε διαμέρισμα στο Ισραήλ
 Πριν από 20 χρόνια είχε πουλήσει στον οίκο Sotheby΄s το χειρόγραφο της «Δίκης» και πιθανόν να είχε βγάλει λαθραία και άλλα
 Επιστήμονες θα μελετήσουν το αρχείο και έτσι ίσως δοθεί απάντηση στο αν ο εκδότης είχε επέμβει στα κείμενα του τσέχου συγγραφέα

Το ισόγειο διαμέρισμα βρίσκεται σε μια ήσυχη γειτονιά στο Τελ Αβίβ, κοντά στο πάρκο Μπεν Γκουριόν. Σχεδόν κανείς, εκτός από τους ειδικούς ερευνητές και την Υπηρεσία Αρχείων του Ισραήλ, δεν ήξερε ότι εκεί μέσα κρυβόταν για χρόνια και χρόνια ένας πραγματικός λογοτεχνικός θησαυρός. Ελάχιστα πράγματα ήξεραν οι ένοικοι της παλιάς πολυκατοικίας. Αυτό που έβρισκαν ανυπόφορο ήταν η έντονη δυσοσμία από τις αμέτρητες γάτες και σκύλους που συντηρούσε η υπέργηρη ένοικος του διαμερίσματος Εστερ Χόφερ, η οποία πέθανε πέρυσι σε ηλικία 101 ετών.

Κρυμμένος θησαυρός
Ποιος ήταν αυτός ο θησαυρός; Ηταν το αρχείο του Φραντς Κάφκα και του εκδότη και επιμελητή των έργων του συγγραφέα Μαξ Μπροντ. Γιατί όμως έμειναν «κρυμμένα» σε ένα διαμέρισμα του Τελ Αβίβ και εκτεθειμένα στον χρόνο και στην υγρασία επί 40 χρόνια τα χειρόγραφα ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα; Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις αλλά η κυριότερη, σύμφωνα με τους γνωρίζοντες, είναι ο ιδιότροπος χαρακτήρας της Εστερ Χόφερ, η οποία αρνιόταν να συναντήσει δημοσιογράφους και ειδικούς επιστήμονες και μελετητές του έργου του συγγραφέα της «Δίκης». Κρατούσε ζηλότυπα τον θησαυρό για τον εαυτό της. Η ιστορία είναι πέρα ως πέρα καφκική, θα έλεγε κανείς. Ο μεγάλος τσέχος συγγραφέας πέθανε το 1924 από φυματίωση στα 42 του χρόνια έχοντας δημοσιεύει πολύ μικρό μέρος του έργου του. Λίγο προτού πεθάνει ζήτησε από τον επιστήθιο φίλο του Μαξ Μπροντ να κάψει όλα του τα χειρόγραφα. Ο Μπροντ δεν υπάκουσε, γιατί αλλιώς αξεπέραστα αριστουργήματα, όπως η «Δίκη» και ο «Πύργος», δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Ο Μπροντ επιμελήθηκε και εξέδωσε όλα τα ανέκδοτα, ολοκληρωμένα και ημιτελή έργα του φίλου του και από τότε το τοπίο της παγκόσμιας λογοτεχνίας αλλά και της Τέχνης γενικότερα δεν ήταν πια το ίδιο.

Ο Κάφκα ήταν Τσέχος, εβραίος, έζησε στην Πράγα και έγραφε στα γερμανικά. Το 1939, την παραμονή της εισόδου των ναζιστικών στρατευμάτων στην Πράγα, ο Μπροντ διέφυγε και έπειτα από μια περιπετειώδη περιπλάνηση στην Ευρώπη πήγε στην Παλαιστίνη, όπου έζησε ως το τέλος της ζωής του (πέθανε το 1968 στα 84 χρόνια του). Εκεί μετά τον θάνατο της γυναίκας του ζούσε μόνος αλλά είχε σχέσεις με διάφορες γυναίκες, ανάμεσα στις οποίες και με τη γραμματέα του Εστερ Χόφερ (η οποία ήταν παντρεμένη). Λίγο προτού πεθάνει ο Μπροντ την κατέστησε γενική κληρονόμο του.

Μια φιλοχρήματη κληρονόμος
Η Χόφερ κληρονόμησε το αρχείο Κάφκα αλλά και το αρχείο του Μαξ Μπροντ. Εκτοτε κανείς δεν είδε τα αρχεία αυτά, που και σήμερα ακόμη δεν είναι γνωστό σε τι κατάσταση βρίσκονται. Η γηραιά κυρία ωστόσο δεν ήταν αδιάφορη για τα χρήματα. Ετσι πριν από 20 χρόνια πούλησε στον οίκο δημο πρασιών Sotheby΄s το χειρόγραφο της «Δίκης» αντί του ποσού του 1 εκατ. στερλινών, το μεγαλύτερο που δόθηκε ποτέ για χειρόγραφο λογοτεχνικού έργου.

Υπάρχουν υποψίες ότι η Χόφερ θα πρέπει να πούλησε και άλλα χειρόγραφα, αφού είναι αποδεδειγμένο ότι επεχείρησε να το κάνει. Το 1974, λ.χ., η Υπηρεσία Αρχείων του Ισραήλ τη συνέλαβε στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν ενώ προσπαθούσε να περάσει παράνομα με χειρόγραφα από το αρχείο του Κάφκα. Αυτό την ανάγκασε να επιτρέψει στις Αρχές να λάβουν γνώση του αρχείου που είχε στην κατοχή της γιατί, σύμφωνα με τη νομοθεσία της χώρας, αρχειακό υλικό δεν μπορεί να φύγει από το Ισραήλ αν πρώτα δεν έχει καταλογογραφηθεί και δεν έχει φωτοτυπηθεί. Και έτσι όμως οι επιφορτισμένοι με τη σχετική έρευνα υπάλληλοι αμφιβάλλουν σοβαρά αν η Χόφερ τούς έδειξε ό,τι υπήρχε. Αντίθετα, πιστεύουν ότι μεγάλο μέρος τούς το απέκρυψε, απόδειξη ότι κάθε φορά που οι ίδιοι ζητούσαν να δουν το υλικό προέβαλλε διάφορα προσχήματα ώστε να αποτρέψει την έρευνα. Ισως μάλιστα τα πιο σημαντικά του τμήματα τους τα είχε αποκρύψει ενώ κάποια να τα είχε διοχετεύσει λαθραία εκτός Ισραήλ.

Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα όπου η γραφειοκρατική παράνοια δημιουργεί εξωφρενικές ιστορίες. Ο δήμος Τελ Αβίβ-Χάιφας, λ.χ., επενέβη όταν πριν από δύο χρόνια οι γείτονες παραπονέθηκαν για την απαίσια μυρουδιά που προκαλούσαν οι ντουζίνες από σκύλους και γάτες που κρατούσε η 100χρονη Χόφερ στο διαμέρισμά της, αλλά σε σχετική ερώτηση οι αρμόδιοι υπάλληλοι είπαν ότι ο δήμος δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για το αρχείο της επειδή «δεν είχε καμία αρμοδιότητα». Ποιος ήταν αρμόδιος; Ως φαίνεται, κανείς.

Μελέτη και συντήρηση
Το αρχείο περιήλθε στις δύο ηλικιωμένες κόρες της Χόφερ. Αυτές τώρα θα επιτρέψουν, με τη συμπλήρωση 125 χρόνων από τη γέννηση του Κάφκα, στους ειδικούς επιστήμονες να μελετήσουν το αρχείο Κάφκα και Μπροντ και να το συντηρήσουν. Ετσι θα λυθεί και ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της παγκόσμιας λογοτεχνίας: Τι έκανε ως επιμελητής ο Μπροντ, συγγραφέας και ο ίδιος, στα χειρόγραφα του Κάφκα; Τι άλλαξε, τι περιέκοψε, τι απέκρυψε- και αν;


Εν τω μεταξύ οι κληρονόμοι της κληρονόμου έχουν να τακτοποιήσουν και μια άλλη εκκρεμότητα που τους άφησε η ιδιότροπη και, όπως αποδεικνύεται, φιλοχρήματη μητέρα τους. Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1980 η Εστερ Χόφερ υπέγραψε αντί σεβαστού ποσού συμβόλαιο με τον γερμανικό εκδοτικό οίκο Αrtemis und Winkler για την έκδοση των «Ημερολογίων» του Μαξ Μπροντ. Η Χόφερ δεν έδωσε στον εκδοτικό οίκο ποτέ το χειρόγραφο του Μπροντ, μολονότι είχε εισπράξει τα χρήματα για τα δικαιώματα. Ο μικρός εκείνος εκδοτικός οίκος αγοράστηκε αργότερα από έναν μεγαλύτερο και τώρα οι κληρονόμοι της Χόφερ βρίσκονται ξανά σε διαπραγματεύσεις με τους υπευθύνους του νέου εκδότη, ο οποίος θεωρεί πλέον τα δικαιώματα για τα «Ημερολόγια» περιουσιακό του στοιχείο.

Για τον Κάφκα η Μιλένα Γιέσενσκα θα γράψει:
"Έβλεπε τον κόσμο γεμάτο αόρατους δαίμονες που τσακίζουν και αφανίζουν τον απροστάτευτο άνθρωπο. Ήταν περίσσια διορατικός, περίσσια σοφός για να είναι ικανός να ζήσει, περίσσια αδύναμος για να αγωνιστεί, αδύναμος όπως είναι οι ευγενείς, ωραίοι άνθρωποι που δεν είναι ικανοί να αγωνιστούν ενάντια στο φόβο τους για την έλλειψη κατανόησης, καλοσύνης, για το πνευματικό ψεύδος, αφού έχουν εκ των προτέρων επίγνωση της ανημποριάς τους και ηττημένοι ντροπιάζουν τον νικητή. Γνώριζε τους ανθρώπους όπως μόνο ένας άνθρωπος με οξύ κριτήριο μπορεί να τους γνωρίζει, ένας άνθρωπος που ζει μονάχος και σχεδόν προφητικά μπορεί να διαβάσει τον άλλον από μια και μόνο λάμψη του ματιού. Γνώριζε τον κόσμο με ασυνήθιστο και βαθύ τρόπο, ο ίδιος ήταν ένας ασυνήθιστος και βαθύς κόσμος. Έγραψε τα σημαντικότερα βιβλία της νέας γερμανικής λογοτεχνίας – η πάλη της σημερινής γενιάς ολόκληρου του κόσμου βρίσκεται σ’ αυτά, αν και χωρίς μεροληπτικό λόγο. Είναι αληθινά, γυμνά και επώδυνα, έτσι ώστε ακόμη κι εκεί που εκφράζονται συμβολικά, είναι σχεδόν νατουραλιστικά. Είναι γεμάτα από τη στεγνή χλεύη και την ευαίσθητη ματιά ενός ανθρώπου που είδε τον κόσμο με τέτοια ενάργεια, ώστε δεν μπόρεσε να το αντέξει…"

Ο ίδιος ο Κάφκα έλεγε : «Βρίσκομαι σε επαίσχυντα βάθη γραφής. Μόνο έτσι μπορεί να γράφει κανείς, μόνο με τέτοια συνοχή, με τέτοιο ολοκληρωτικό άνοιγμα του σώματος και της ψυχής».

Μικρός Μύθος - Φραντς Κάφκα


"Αχ" είπε το ποντίκι , ''ο κόσμος στενεύει κάθε μέρα. Στην αρχή ήταν τόσο πλατύς που φοβόμουν, συνέχισα να τρέχω, και χάρηκα όταν είδα τελικά στο βάθος δεξιά και αριστερά τοίχους, αλλά οι μακρινοί αυτοί τοίχοι συγκλίνουν με τόση ταχύτητα που έφτασα ήδη στο τελευταίο δωμάτιο και εκεί στη γωνία στέκει η παγίδα και τρέχω καταπάνω της''.
"Δεν έχεις παρά να αλλάξεις κατεύθυνση'' είπε η γάτα και το έφαγε.
(Διηγήματα και μικρά Πεζά, εκδόσεις Ροές)

Φραντς Κάφκα- Μπροστά στο νόμο

"Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. "'Ίσως", λέει ο θυρωρός, "τώρα όμως όχι". Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει: "Αν το τραβά η όρεξη σου, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ' αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ’ εγώ μπορώ να την αντέξω". Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει τον θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός του κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα, πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, τα ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: "Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παρέλειψες τίποτα." Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος του φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει, και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν' αλλάξουν τη γνώμη, του θυρωρού. Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει, αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατο του σμίγουν όλες οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα, που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. "Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;" ρωτά ο θυρωρός, "είσαι αχόρταγος...". "'Όλοι μάχονται για το νόμο", λέει ο άνθρωπος, "πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;" Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: "Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω."

Στο σύντομο αφήγημα του Κάφκα, το οποίο περιέχεται στη Δίκη, θίγεται η διάσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και τις διάφορες μορφές εξουσίας, που ασκούν καταπίεση πάνω του. Με τον γνωστό ειρωνικό τόνο του ο Κάφκα σχολιάζει την παράλογη λογική των φορέων της ολοκληρωτικής και αυταρχικής εξουσίας, που αξιώνουν απόλυτη υποταγή συντρίβοντας κάθε ίχνος ατομικότητας. Το μοτίβο του τυφλά υποταγμένου ανθρώπου που αδυνατεί να αντιδράσει και να επαναστατήσει…

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20ού αιώνα κυνήγησαν τα έργα του Κάφκα, για διαφορετικούς λόγους. Εργα εβραίου, τα κείμενά του απαγορεύτηκαν από τους ναζιστές με την αιτιολογία ότι ήταν «βλαπτικά και ανεπιθύμητα». Λογοτέχνης ο οποίος βρισκόταν πολύ μακριά από το σταλινικό δόγμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, ο οποίος δεν εξέφραζε την πραγματικότητα της επανάστασης, ο Κάφκα απαγορεύτηκε στη Σοβιετική Ενωση αλλά και στην πατρίδα του ως συγγραφέας επικίνδυνος, καταθλιπτικός και παρακμιακός, ικανός να εμπνεύσει απελπισία.

Ο Κάφκα θεωρείται πλέον ένας κλασσικός συγγραφέας και μάλιστα νεωτερικός. Για να σκεφθούμε, έτσι πολύ αδρά το μέγεθός του ας σκεφθούμε  πόσο σχεδόν αρχετυπικός έχει γίνει ο όρος «καφκικός» όταν θέλουμε να  μιλήσουμε για κάτι εφιαλτικό και καταπιεστικό. Πριν από περίπου τριάντα χρόνια οι  εκδόσεις «Πένγκουιν»  στην επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατο του συγγραφέα είχαν κυκλοφορήσει μία αφίσα στην οποία έγραφαν με τρόπο χαρακτηριστικό: «Το βλέμμα του το βλέμμα μας».  Στο ίδιο φυλλάδιο των αγγλικών εκδόσεων είχε φιλοξενηθεί ένα παλιό σχόλιο του ποιητή Οντεν για τον Κάφκα, το οποίο αφού συνέκρινε την προσφορά του τελευταίου με τον Σαίξπηρ και με τον Δάντη, κατέληγε: « ..Η αμηχανία του είναι η αμηχανία του σύγχρονου ατόμου».

''Όταν οι λέξεις στην πολιτεία είναι φορτωμένες βαρβαρότητα και ψέμα, τίποτα δεν μιλάει δυνατότερα από ένα άγραφο ποίημα''. 
Μάλλον αυτά σκέφτηκε ο Κάφκα όταν ζητούσε από τον φίλο του να κάψει τα γραπτά του.

Τα γραπτά του σπάνε τα υπαρκτά δεσμά του ανθρώπου σαν υποκείμενο με μια υλική εξουσία. Ο ίδιος δεν καταδέχεται ποτέ να συμπεριλάβει τον εαυτό του σε κανένα κίνημα, παρόλο που παρακολουθεί συνεδριάσεις αναρχικών. Ποτέ όμως, ανάμεσα σε πλήθος κόσμου που σηκώνεται όταν ακούει το γερμανικό ύμνο, δεν το κάνει ο ίδιος. Με όλες τις συνέπειες. Όπως και στο φανταστικό του γραπτό κόσμο, έτσι και στην ζωή του, δεν καταδέχεται την έγκληση του ατόμου ως Υποκείμενο. Τα κείμενα του θα μπορέσουν να τα καταλάβουν μόνο οι αδάμαστες ψυχές και τα ανυπότακτα μυαλά, όπως εντέλει ήταν και ο ίδιος. 

"Υπάρχει προορισμός, αλλά όχι δρόμος. Αυτό που αποκαλούμε δρόμο είναι δισταγμός."



Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Με σεβασμό!

Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους.